رضا ناروند مرد بسیار شریفی بود که دلیل گمنامی و شناخته نبودنش برآمده از شخصیت فروتن او است.

او در ارکستر جوانان به منفردزاده و امثالش اعتماد کرد ، میدان داد و بر خلاف جو حاکم بر رادیو در آن سال ها فضایی آرام ، پاک و به دور از حاشیه برای صحیح و خطای این جوانان فراهم کرد.

او مقدمات اولیه ی موسیقی را در کلاس های اسماعیل مهرتاش فرا گرفت، در یال 1332 زمانی که دانشجوی دانشکده ی تاریخ و ادبیات دانشگاه تهران بود به فکر راه اندازی یک ارکستر دانشجویی افتاد . در همان سال موفقیت اجرای برنامه ای درباره ی خیام که او همراه با چند دانشجوی علاقه مند به موسیقی به صحنه بردزمینه ای شد تا نصرت الله معینیان ( مدیر کل وقت رادیو ) ، از او برای تشکیل ارکستری از دانشجویان دانشگاه دعوت به همکاری کند. ارکستری که نسبت به دیگر ارکسترهای رادیو، فضای با طراوت و تازه تری داشته باشد ، تا از این طریق تغییری در فضای موسیقی رادیو که آن دوره در دست عده ای مشخص و ثابت بود ایجاد کند.

رضا ناروند از زمان تحصیل در دبیرستان با پرویز اتابکی دوست و همکلاسی بود. با اجازه ی شورای موسیقی رادیو ایران ، همکاری چند خواننده و نوازنده از ارکستر رادیو، از جمله اسفندیار منفردزاده را هم به دست آورد. از دستاوردهای همکاری این گروه با هم دو اپرای تخت جمشید در سال 1346 و فتح بابل در سال 1347 بود که اسفندیار منفرد زاده در تنظیم ، رهبری و اجرای آن ها شرکت داشت.

روانش شاد و یادش گرامی که منت بزرگی بر سر فرهنگ ایران دارد.