بهمن فردوسی در تاریخ 25 مهر ماه 1318 (یعنی دوسال پیش از شروع جنگ دوم جهانی) درشهرِ نفتخیز مسجد سلیمان متولد شد.

 از دوره دبستان با توجه به آهنگهائی که از طریقِ گرامافون می شنید به موسیقی علاقه مند شد و در آن زمان که ترانه های روز را مثل روزنامه در خیابان ها میفروختند می خرید و مطابقِ آهنگی که می شنید ، زمزمه کرده و بخاطرِ علاقه ای که داشت، درسالهای آخر دبستان و اوایلِ دبیرستان بخودیِ خود خواننده ی برنامه های مدرسه شده بود.

حدوداً سالِ1334بود که یک سازِ دهنی برایش خریدند و او آهنگ ها را با سازدهنی تمرین میکرد ، به طوری که گاهی در مجالس ِخودمانی همراه باضربِ یکی از دوستانش قطعاتی را اجرا می نمود.

 پدرش استاد رحیم فردوسی که معمار و دارای ذوق و سلیقه خاصی در طراحی و نقاشی بود و اشعارِ زیادی نیز در حافظه داشت ، وقتی علاقه بهمن را به موسیقی می دید موافقت کرد که یک ویلن بخرد ولی از آنجایی که امکانِ یادگیری در شـهرش وجود نداشت ، به ناچار در یکی از تعطیلی های مدارس، در سفری که به آبـادان رفته بودند ، ویلنی خرید و مقدمات را نزد استاد سـیفی در رادیو نفت ملی آبادان فرا گرفت.

به هرحال در همان دورانِ دبیرستان ، تابستان ها که مدرسـه تعطیل میشد ، وسایلی را که شاملِ رختخواب و پریموس و قدری ظروف فلزی بود به دوش کشیده و با ماشـین های کرایه ای آن زمان از مسجدسلیمان به اهواز و سپس با قطار عازم تهران می شد و در خیابانِ ناصرخسرو کوچه مروی اطاقی را اجاره نموده و درخیابانِ لاله زار به کلاسِ استاد محمد بهارلو می رفت و وقتی تابستان تمام می شد مجدداً به شهرِ خود برمی گشت و با شروعِ سالِ تحصیلی به مدرسه رفته و ضمن تحصیل نسبت به تمرینِ نُت های موسیقی که قبلاً فراگرفته بود پرداخته و پس از پایانِ سالِ تحصیلی ، از اول تابستان مجدداً رنجِ سفر قبلی را بر خود هموار  و خواسته خود را بدین گـونه عملی می نمود.

به هرحال در آن زمان فراگیریِ هر هنری بدین گونه که امروزه کلاس های متعدد در تمام کشور وجود دارد و یا معلم سرخانه برای فرزندانِ خود میگیرند نبود ، و افرادِ علاقه مند به هر هنر یا شغلی، خود بایستی رأساً این همّت را بخرج می دادند ، آن هم در زمانی که تعصباتِ نابخردانه اطرافیان مانعِ این گونه پیشرفت ها هم میشد.

پس از پایانِ تحصیلات و اشتغالِ اداری، نظر به اینکه در آن زمان تنها کسی بود که در شهرِ خود با نُت موسیقی و موسیقی سنتی آشنائی داشت ، افرادِ علاقه مند برای فراگیری به نزد او می آمدند، از جمله آقای بهمن علاءالدین که یکی ازخوانندگانِ خوش صدا و پُر مایه ی اصیلِ بختیاری بود،  درآغازِ  کارِ  خوانندگی برای تمرین به خانه بهمن می آمد با تنی چند که خود بهمن نیز پرورانده بود.

بهمن فردوسی اولین کنسرت را در سال 1341 به خوانـندگیِ بهمن علاءالدین (مسعود بختیاری) درباشـگاهِ شـرکت نفـتِ مسجدسلیمان اجرا نمود، در سال1340 از طریق شرکتِ نفت به اهواز منتقل شد – درسالِ 42 تا 44 برای خدمت نظام به تهران رفت که همزمان از کلاسِ استاد جهانگیرِ کامیان نیز بهره میگرفت ، سپس به خدمت هواپیمائی ملی درآمد ولی پس از چندی به اهواز برگشت و درسازمانِ آب و برق خوزستان وابسته به وزارت نیرو مشغولِ بکار شده و همزمان یک کلاس موسیقی در خیابان پهلویِ اهواز به نامِ موسیقی نغمه تشکیل داد. در همین زمان به اتفاق آقای بهمن علاءالدین با اسـتاد منصور قنادپور که یکی از سولفژیسـتهای متبحر کشور و از دانشِ بالای موسیقی برخوردار بود آشنا شـد که هر دو برای آهنگسـازی و نُت نویسی به کلاس بهمن می آمدند.

از سال های 1346 به بعد اداره فرهنگ و هنر اسـتان خوزستان و اداره رادیو آنها را به همکاری دعوت نمود . سیمای ایران در آن موقع فقط در آبادان بود و برای اجراهای تلویزیونی بایستی به آبادان می رفتند ، که در این زمان نگارش نت اکثر آهنگ های این مجموعه فقط به عهده ی بهمن فردوسی بود و این همکاری تا قبل از شروعِ جنگِ ایران و عراق ادامه داشت. بهمن پس از پایانِ جنگ در سال 1368 به تهران منتقل شد و درسالِ 75 به بازنشستگی نائل گردید.

فعالیت موسیقی بهمن در تهران به صورتِ خصوصی شامل تدریس ویلن و تألیفِ تعدادی کتب موسیقی از جمله موارد زیر بود :

نوای بهمن

 آوای سرور 1

 سیزده قطعه پیش درآمد

آوای سرورِ 2

تعدادی نوارهای موسـیقی محلی بختیاری که باصدای بهمن علاءالدین تولید و پخش شده، ثمره همکاری بهمن فردوسی و منصور قنادپور درشرکت آواز جنوب بوده است.

بهمن فردوسی مدت ها عضو انجمن موسیقی استاد محمد میرنقیبی بوده و اکنون نیز عضو انجمن علمی و ادبی استاد کمالِ زین الدین و عضو انجمن بهار خاقانی به سرپرستی سرهنگ وزیری و همچنین عضو انجمن آفتاب حقیقت به سرپرستی دکتر عبدالرفیع حقیقت( رفیع ) و عضو انجمن علمی ادبی و هنری امیرکبیر به سرپرستی استاد صدرا بوده و از طرفِ خانه موسیقی نیز با توجه به رأی هیئت داوران (پرونده 164) دارای عضویت پیوسته است.