فریدون حافظی نوازنده تار و سه‌تار در سال ۱۳۰۵ در کرمانشاه در خانواده ای هنردوست به‌دنیا آمد.

پدرش مردی درویش و وارسته بود و دورش را عده ای از دوستان هنرمند و اهل شعر گرفته بود.

همیشه در منزل آنها درباره شعر و هنر، به خصوص موسیقی بحث می‌کردند و با تاری که در منزل آنها بود گاهی شور و حالی به مجلس می د‌ادند.

پس از رفتن دوستان پدر، فریدون، با پنجه‌های کوچک خود شروع به نواختن تار می کرد و آنقدر این کار را ادامه داد تا توانست قطعاتی را که از دوستان پدرش شنیده بود، بنوازد.

در سال 1323 فریدون حافظی برای گذراندن کلاس ششم از کرمانشاه به تهران آمد.

یک روز آگهی هنرستان موسیقی ملی توجهش را جلب کرد و برای یادگیری نت و تکمیل هنرش جهت نام نویسی به این هنرستان رفت و در آنجا موسی‌خان معروفی استاد بنام تار این هنرستان از او امتحان گرفت. وقتی فریدون شروع به زدن تار کرد ، موسی معروفی از نواختن او بسیار خوشش آمد و صورت او را بوسید و تار مخصوص خود را به او بخشید و گفت :

بیا جوان از تار من استفاده کن ما دیگر پیر شده ایم و حالا دیگر نوبت شما جوان‌هاست.

لازم به ذکر است این تار از بهترین تارهای ایران و از ساخته های یحیی خان، استاد و سازنده تار در ایران است .

او بعدها برای کامل کردن اندوخته‌هایش از موسیقی به ایتالیا رفت.

حافظی همچنین تحصیلاتش را در رشته حقوق پی گرفت و مدتی مدیر کل روابط عمومی وزارت راه بود اما به سبب اشتغالاتش در حوزه موسیقی، از این کار کناره گرفت.

حافظی علاوه بر تار به نواختن سه تار هم مهارت کامل داشت او اولین برنامه رادیویی خود را روز شنبه 23 آذر 1323 اجرا کرد و پس از آن با ارکستر استاد مهدی خالدی شروع به همکاری نمود و سپس برای شرکت در برنامه گلها دعوت شد.

او پس از مرتضی نی داوود و عبدالحسین شهنازی یکی از سه نوازنده‌ای است که اجازه تک‌نوازی در رادیو داشتند. جلیل شهناز، فریدون حافظی و فرهنگ شریف این سه نوازنده بودند. تک‌نوازی‌ها و همچنین هم‌نوازی او همراه استادان و بزرگانی چون احمد عبادی، همایون خرم، حسن‌علی دفتری، محمد موسوی، جهانگیر ملک، اسدالله ملک، مجید نجاحی، رضا ورزنده، کامران داروغه، منصور صارمی و منصور نریمان به ویژه در مجموعه تک‌نوازان به یادگار مانده‌است.

گذشته از تار که ساز تخصصی او بود، در جوانی عود نیز می‌نواخت و در نواختن پیانو نیز چیره‌دست بود. حافظی همچنین جز نواختن سازهای گوناگون دستی هم در آهنگ‌سازی داشت و از آن جمله تصنیف‌های بسیاری از او به یادگار مانده. از مشهورترین آثار وی می‌توان «رقص گیسو» را نام برد که با صدای دلکش جاودانه شده‌است.

از ویژگی‌ها و نکات ستودنی زندگی حافظی اشتغال داشتن اش به موسیقی تا سنین کهن‌سالی است. او حتی در هشتاد و چند سالگی همچنان به انتقال آموخته‌ها و اندوخته‌های اش از یک سو و آهنگسازی و تنظیم تصانیف از دیگر سو سرگرم بود و تا واپسین روزهای زندگی اش دست از تلاش برای اعتلای موسیقی و پرورش استعدادهای نوظهور برنداشت.

حافظی به تمام دستگاه‌های موسیقی سنتی ایران علاقه‌مند بود ولی در بین آنها شیفته دستگاه همایون بود.

او آهنگ‌های بسیاری ساخت که اکثر آنها از جمله قطعات شناخته شده موسیقی ایران به شمار می‌روند.

فریدون حافظی به علت شکستگی استخوان ران در فروردین ۱۳۹۲ تحت عمل جراحی قرار گرفت. اما پس از مرخصی از بیمارستان در ۱۶ خرداد ماه همان سال درگذشت. پیکرش پس از تشییع در تالار وحدت در قطعه هنرمندان بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.