عبدالله فاطمی با تخلص «الفت» شاعر و ترانه‌سرای بروجردی، فرزند «سید جلال فاطمی» در سال ١٣٠۶ به دنیا آمد.

او تحصیلات ابتدائی را در بروجرد به اتمام رساند و براى ادامه‌ى تحصیل به تهران رفت. اما به دلایل نامعلومى از ادامه‌ى تحصیل باز ماند و در وزارت پست و تلگراف به کار مشغول گردید.

الفت از زمان نوجوانی به سرودن شعر پرداخت و در سال‌هاى ١٣٣٨ تا ١٣۴٠ در رادیو در کنار بزرگانی چون؛ نادر نادر پور، مهدى سهیلى، رهی معیری، نواب صفا، معینی کرمانشاهی و تورج نگهبان به سرودن شعر و ترانه پرداخت و با آهنگسازانى چون علی تجویدی، همایون خرم و… آثار جاودانى آفرید.

الفت؛ ازدواج ناموفقی داشت!. او علی رغم میل باطنی‌اش از همسرش جدا شد. الفت پس از جدایی از همسرش، ترانه‌ی «تنها ماندم» را سرود و شوری در دل‌ها برانگیخت!. حاصل آن ازدواج، دو فرزند به نام‌های امید و الفت بود.

برای اولین بار غزل‌های عبدالله الفت در دهه‌ى پنجاه و شست در جُنگ شعرهاى گنج غزل و ۱۱۰۰ غزل شاعران ایران به کوشش «مهدى سهیلى» به چاپ رسید.

دیوان غزلیات او با عنوان «افق الفت» منتشر شده است. همچنین از دیگر آثار او می‌توان به درّ مکنون (زندگینامه‌ى عارفان بزرگ ایران) – خورشید و ماه، و پریشان و پدرام، اشاره کرد.

او در چهاردهم آبان ماه ١٣٧٣ در منزل مسکونى‌اش بر اثر سکته‌ى قلبى درگذشت و پیکرش در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.