ابراهیم منصوری (۱۲۷۸ تهران – ۱۳۴۸ تهران) نوازنده سازهای بادی، ویولن و کمانچه، فرزند حسینقلی خان و شاگرد حسین خان اسماعیل زاده بود.

او در باره علت توجهش به موسیقی گفته است: «به قدری در طفولیت الحان و نغمات موسیقی را دوست داشتم که غالباً در راه مدرسه زمانی‌که به نوازندگان دوره گرد که معمولاً میمونی نیز به همراه داشتند بر می‌خوردم به دنبال آن‌ها راه می‌افتادم و به قدری آنها را تعقیب می‌کردم که منزلمان را گم می‌کردم و بسیار اتفاق می‌افتاد که از مدرسه فرار می‌کردم و به دنبال آنها راه می‌افتادم و هرچه پدرم مرا توبیخ و سرزنش می‌نمود نتیجه‌ای نمی‌گرفت.»

سرانجام به اجبار، دوستان پدر او را وادار می‌کنند که ابراهیم را به مدرسه موزیک دارالفنون بفرستد. در مدرسه موزیک به تحصیل خط موسیقی نت پرداخت و نوازندگی ویولن را شروع کرد تا اینکه محمد علی شاه قاجار مجلس شورای ملی را به توپ بست و مدرسه تعطیل گردید. پس از به سلطنت رسیدن احمدشاه، مدرسه که یک سال بود تعطیل شده بود دوباره دایر گردید و زیر نظر رئیس اداره موزیک نظام، سالار معزز به ادامه تحصیل مشغول شد. در این هنگام که در دانستن نت پیشرفت کرده بود به تحصیل موسیقی محلی روی آورد و نزد حسین خان اسماعیل زاده به تحصیل کمانچه پرداخت و پس از آن خود یک کلاس آموزش ویولن تاسیس کرد. وی در سال ۱۳۱۴  به معلمی و سرود موسیقی در مدارس منصوب گشت و در سال ۱۳۱۷ به دریافت مدال درجه اول علمی نایل گردید. پس از تاسیس رادیو از اولین نوازندگان رادیو بود، با ارکستر رادیو همکاری می‌کرد و در اداره رادیو به تعلیم و نوشتن آهنگ‌ها و آموختن آن به خوانندگان اشتغال داشت. وی از ترکیب چند ردیف مورد تعلیم اساتیدش از جمله ردیف حسین خان اسماعیل زاده ردیفی در چند دفتر تنظیم کرد، او اکثر تصنیف‌ها ، آهنگها و رنگ‌هایی که ساخت یا دیگران ساخته‌اند را به خط موسیقی نوشت.

از ابراهیم منصوری تصنیف‌ها و ضربی‌های بسیاری مانند مهر جاودانه، پیام عاشقی و… به جای مانده است. وی در تاریخ ۵ دی ۱۳۴۸ درگذشت و در گورستان ظهیرالدوله مدفون شد.