در طول سال های اخیر به حق از اکثر هنرمندان پیش کسوت عرصه موسیقی در مطبوعات و رسانه های عمومی تقدیر به عمل آمده است، لیکن استاد نیک رویان موسیقیدانی که شصت سال مداوم به کار تدریس و آهنگسازی اشتغال داشت به بوته فراموشی سپرده شد.

میخواهیم درباره ی استادی که ۶۰ سال در این سرزمین هنرپرور معلمی کرد و هرگز به این شغل نگاه مادی نداشت و به دنبال کسب شهرت نبود صحبت کنیم. شاهد آن که در حال حاضر به جز تعدادی از بزرگان عرصه موسیقی، 4 نسل بعد از انقلاب حتی اسم ایشان را از طریق مطبوعات هم نخوانده و از صدا و سیما نشنیده است. در طول ۶۰ سال، کلاس استاد نیک رویان به روی جوانانی که علاقه مند به موسیقی بودند و لیکن توانایی پرداخت شهریه نداشتند همواره با گشاده رویی و لبخند همیشگی استاد باز بود.

زیرا ایشان به استعداد و شکوفایی آن برای شاگردانش می  اندیشید نه مسائل مادی.

او از رهگذر اشتغال در امر موسیقی هرگز سرمایه ای به هم نزد. او معلمی موسیقیدان بود که هرگز برای طبقه مرفه ننواخت، او فقط برای غارت شده ها نواخت و سرش را هرگز در مقابل کسی خم نکرد.

استاد نیک رویان در سال ۱۲۹۹ شمسی در خیابان ری در محله قدیمی باغ حاج محمدحسن در خانواده ای اصیل با عقاید مذهبی پا به عرصه وجود نهاد. در دبستان سنایی و دبیرستان پهلوی که هر دو در خیابان ری قرار داشت تحصیل نمود. در سال ۱۳۱۶ شمسی دیپلم گرفت.

سپس برای تحصیلات عالیه به هنرستان عالی موسیقی وارد شد و به دلیل علاقه وافری که از دوران طفولیت به ویلن داشت این ساز تازه وارد به عرصه موسیقی سنتی را انتخاب نمود و پس از فراغت از هنرستان مدت شصت سال به تدریس ساز ویلن اشتغال داشت.

در این مدت طولانی شاگردان بسیار ارزنده ای تربیت نمود که عموماً از چهره های تابانی در عالم هنر شدند.

از ذکر اسامی آن عزیزان جهت جلوگیری از اطاله کلام پرهیز می گردد. فرصت را مغتنم شمرده فقط یادی از شاگرد با استعدادش شادروان محمدشیرخدایی می نماییم که استاد ارتباطی تنگاتنگ با آن زنده یاد داشت. شیرخدایی در دهه ۳۰ علاوه برفعالیت در رادیو، معلم سرود مدارس تهران نیز بود.

استاد نیک رویان هم در کنار تدریس و آهنگسازی در پنجاه سال پیش که هنوز روش موسیقی ارف جهت کودکان شکل نگرفته بود با سبک خاص خودش موسیقی را در مقطع ابتدایی تدریس می کرد که تألیف چهار کتاب مقدماتی «آموزش نتهای موسیقی مرحله ابتدایی» جهت کودکان و نوجوانان یادگار آن دوران است.

دومین تألیف سودمند ایشان کتاب «قواعد موسیقی و دستگاه های ایرانی» است که چند بار تجدید چاپ شده و هم اکنون نایاب است.

استاد از سال ۱۳۳۷ همکاری خود را با تلویزیون آغاز کرد و همین سال ها موفق به دایر کردن آموزشگاه موسیقی نیکو در خیابان ری تهران گردید.

در سال ۱۳۴۳  ایشان بعد از تعطیل کردن آموزشگاه نیکو موفق به دایر کردن آموزشگاه دیگری پایین تر از میدان شهدا(ژاله) به نام «آموزشگاه آزاد موسیقی آپادانانو» شد که این مرکز فرهنگی هنری تا سال ۱۳۵۷ سرپا بود و نوازندگان و آهنگسازان جوانی نظیر نصرالله شیرین آبادی، علی سراجیان، جمال وفایی، ایرج طاهری و پرویز حاجیان هم در اداره کلاس ها استاد را یاری می کردند.

مجموعه ثمرات پنجاه سال تدریس ویلن در ۸ جلد به نام «ردیف های آوازی و آهنگ» توسط استاد از سال ها پیش به تدریج تدوین شد و در حال حاضر آماده چاپ است که متأسفانه در قفسه های کتابخانه خاک می خورد زیرا ایشان توان چاپ آن را ندارند.

متاسفانه هیچ اطلاعاتی راجع به استاد غلامحسین نیک رویان وجود ندارد و مطالب ذکر شده در سال 1383 گردآوری شده است.

با آرزوی سلامتی و بهروزی برای تمامی عاشقان و علاقه مندان به ایران و موسیقی ایرانی.