حسین مسرور سخنیار اصفهانی معروف به حسین مسرور شاعر ،  نویسنده و مترجم ایرانی اهل اصفهان، در تاریخ 14 مهر ۱۲۶۹ در روستای کوهپایه اصفهان به دنیا آمد. پدرش محمدجواد، تاجر بود.

حسین بعد از تحصیلات ابتدایی، در کنار تحصیل در مدارس عادی به فراگیری صرف و نحو، معانی و بیان، منطق، فقه و اصول و حکمت نیز پرداخت و پس از اتمام تحصیلات در وزارت فرهنگ استخدام شد و هم‌زمان در دارالفنون و دبیرستان نظام نیز تدریس می‌کرد. مسرور زندگی و علم آموزی در شهرهای مختلف ازجمله خراسان، تهران، کاشان و شیراز را تجربه کرد و به چند زبان از جمله عربی، انگلیسی و فرانسه مسلط شد و علاوه بر آن زبان پهلوی را نیز می‌دانست.

مثنوی خوابگاه فردوسی که در سال 1313 توسط حسن مسرور سروده شد، به شدت مورد توجه اهالی شعر و ادب قرار گرفت و موجب شهرت او شد. او دیوان شعر خود با نام راز الهام را در سال 1338 منتشر کرد.

او علاوه بر اینکه در شعر متبحر بود، در نوشتن نثر نیز قدرتمند بود و داستان‌ها و مقالات شاخصی از او به جامانده. برخی از مقالات او در مجلات ارمغان و یغما چاپ می‌شدند.

 داستان‌های تاریخی مسرور قدرت نویسندگی او را به خوبی نشان می‌دهند. از این جمله می‌توان «محمود افغان در راه اصفهان»، «قران یا سرگذشت لطفعلی خان زند»، «ده نفر قزلباش» و «نی‌زن بیابان» را نام برد.

مسرور هم چنین مدتی مدیریت برنامه‌های ایران در آینه زمان و شهر سخن را، در رادیو ایران به عهده داشت.

حسین مسرور که سال ها با بیماری سرطان در مبارزه بود، سرانجام در تاریخ 12 مهر 1347 درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله در نزدیکی مقبره ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.