نیما فریدونی هاتف شرار در تاریخ ۱۳ بهمن ماه سال ۱۳۶۵  در تهران متولد شد او در خانواده ی فرهنگی پا به عرصه ی وجود گذاشت هاتف شرار و دو نفر دیگر از اعضای خانواده ی وی نابینا هستند.

او از سنین نوجوانی یادگیری سنتور که ساز اصیل ایرانی است را آغاز کرد و سه سال بعد به صورت جدی به آواز کلاسیک ایرانی روی آورد.

 او به مدت ۱۸ ماه در روزنامه ایران سپید ویژه ی نابینایان ستون مخصوص موسیقی را راه اندازی نمود و با هنرمندان برجسته ی ایرانی مصاحبه انجام میداد.

در اوایل سال های جوانی ، شش بزرگداشت در سالن های شهر تهران برای هنرمندان پیشکسوت موسیقی اصیل ایران برگزار نمود در حالیکه خود نیز در آن مراسمات به اجرای موسیقی می پرداخت.

او همچنین چند ماهی به عنوان کارشناس مجری و پژوهشگر تاریخ موسیقی ملی ایران در رادیو فرهنگ مشغول بود.

از سن ۲۲ سالگی هم کنسرت های متعددی در تهران و چند شهر دیگر اجرا کرده است و در این اجراها بیشتر به خواندن و نواختن آثار خود پرداخته است.

هاتف شرار  مقدمات آموزش ردیف های آوازی را نزد پدرش آموخت و سپس به مدت ۷ سال آواز را نزد خواننده برجسته موسیقی ایرانی، اکبر گلپایگانی آموخت و سنتور را نیز در محضر دکتر میلاد کیایی مشق کرد.

در سال های اخیر نیز آلبوم های ، چه میشد در حوزه ی موسیقی کلاسیک ایران و انگار نه انگار که پاپ ایرانی یا موسیقی ترکیبی سازهای ایرانی و جهانی هست را به صورت رسمی منتشر کرده که ملودیهای آلبوم دوم از خود او می باشد.

به دلیل علاقه ی زیادی که از کودکی به نقاشی داشته است در سن ۱۷ سالگی یادگیری نقاشی را همراه خواهرش و چند نابینای دیگر شروع کرد و نمایشگاههای نقاشی انفرادی به سبک رئال برگزار کرد جالب است بدانید که تا به حال چنین اتفاقی در جهان نیفتاده است.

 لازم به ذکر است که نابینایان زیادی تا به امروز به نقاشی کشیدن پرداخته بودند ولی یا سابقه ی بینایی داشتند و یا سبک آن ها رئال یا واقع گرایانه نبوده است.