مهدی سهیلی  فرزند غلامرضا در هفتم تیر ماه سال 1303 خورشیدی در تهران چشم به عالم وجود گشود. مادرش “اصفهانی” و پدرش “تهرانی” بود.

پس از پایان تحصیلات ابتدایی به فراگرفتن علوم قدیم و صرف و نحو عربی و منطق و معانی نزد استادان فن پرداخت و دوره‌ی متوسطه را در دبیرستان نظام آباد به پایان رساند . سپس وارد خدمات مطبوعاتی و روزنامه نگاری شد.

او که امتیاز دو روزنامه‌ی فکاهی با نام‌های «متلک» و «نوشخند» را داشت، در جراید مختلف روز از جمله، اطلاعات، روشنفکر، زن روز و توفیق، شعر و مطلب می‌نوشت و از نام‌های مستعار نمکدون، بذله‌‌گو، شازده ‌‌پسر، زهرخند، شیرین، بی‌خیال، بازاری و… استفاده می‌کرد.

وی شاعری شوخ طبع، خوش ذوق و حاضرجواب بود و در سرودن شعر فکاهی تسلط کامل داشت. سُهیلی نه تنها نویسنده مقالات طنز بود بلکه نمایشنامه‌های انتقادی نیز می‌نگاشت و اشعار جدی نیز می‌سرود.

در 1957 م. چند اثر از وی را در مسکو به چاپ رساندند. او سال‌ها در رادیو ایران ، نویسنده و مجری برنامه‌های رادیویی از جمله مشاعره، دریچه به جهان روشنایی و بزم شاعران بود.

سرانجام این شاعر در 18 مرداد 1366 در 63 سالگی به علت سکته‌ی مغزی، چشم از جهان فرو بست و پیکرش در حرم شاه عبدالعظیم  ری ، به خاک سپرده شد.