عبدالله فاطمی بروجردی با تخلص «الفت» شاعر و ترانه‌سرای لطیف‌طبع نامدار

او در سال ١٣٠۶ در شهر بروجرد پاى در عرصه‌ى هستى نهاد.

نامبرده تحصیلات ابتدائی و متوسطه‌ى خود را در شهر بروجرد به‌اتمام رساند و براى ادامه‌ى تحصیل به تهران آمد اما به دلایل نامعلومى از ادامه‌ى تحصیل بازماند و در وزارت پست و تلگراف به‌کار مشغول گردید.

الفت از زمان نوجوانی به سرودن شعر پرداخت و در سالهاى ١٣٣٨ تا ١٣۴٠ در رادیو در کنار بزرگانی چون: نادر نادرپور، مهدى سهیلى، رهی معیری، نواب صفا، معینی کرمانشاهی و تورج نگهبان به‌سرودن شعر و ترانه پرداخت و با آهنگ‌سازانى چون علی تجویدی، همایون خرم و … آثار جاودانى آفرید.

الفت ازدواج ناموفقی داشت، او به‌رغم میل باطنی‌اش از همسرش جدا شد، در حالی‌‌که او را عاشقانه می‌پرستید.

عبدالله فاطمی (الفت) ، دو فرزند به نام‌های امید و الفت دارد.

او پس از جدایی از همسرش، ترانه‌ی (تنها ماندم) را سرود و شوری در دلها برانگیخت.

این بزرگ‌مرد، در چهاردهم آبان‌ماه ١٣٧۰ در منزل مسکونى‌اش بر اثر سکته‌ی قلبى درگذشت و پیکرش در آرامگاه بهشت‌زهرا به‌خاک سپرده شد! برای اولین بار غزلهای عبدالله الفت در دهه‌ى پنجاه و شصت در جُنگ شعرهاى گنج غزل و ۱۱۰۰ غزل شاعران ایران به کوشش مهدى سهیلى به چاپ رسید.