ویولن از بدو ورود به کشور نوازندگان بسیاری را به خود دیده و توسط دستان هنرمندشان به زیبایی نوازش شده است که هر کدام از آنان در احیا و جایگاه این ساز نقش ستودنی ای دارند.

در این میان می توان از استاد مجید وفا دار نام برد که به رغم دشواری نواختن ویولن، مشکلات اجتماعی و مخالفت های شدید خانواده، موفقیت های چشمگیری در این عرصه کسب کرد و به جرات می توان گفت که نمی توانیم دوستدار موسیقی ایرانی باشیم و از آثار او صرفنظر کنیم.

یکصد و یازده سال پیش در چهارم بهمن فرزندی از یک خانواده اهل علم و فرهنگ در تهران متولد شد که نام او را مجید گذاشتند. پدرش میرزا محمد خان وفادار سال ها در مدارس تهران به تدریس ادبیات فارسی اشتغال داشت و به دلیل آشنایی با زبان انگلیسی به مدیریت کتابخانه مدرسه آمریکایی در خیابان قوام السلطنه تهران منصوب شد.

این مدرسه از مدارس معتبر تهران بود و بزرگانی همچون پروین اعتصامی، ابوالحسن صبا، عبدالحسین صبا و روح الله خالقی در آن تحصیل میکردند.

میرزا محمد خان پدر مجید و حمید در عین داشتن مطالعات فراوان و آشنایی با مقوله فرهنگ و ادب، به موسیقی نیز علاقه داشت و منزلش محل آمد و شد هنرمندان بزرگ کشور بود.

پدر به رغم دلبستگی به این هنر، با نوازنده شدن فرزندانش بجد مخالفت می کرد. مجید کوچک که در همان مدرسه مشغول به تحصیل بود، تا پیش از دوره متوسطه تمایلی به موسیقی نشان نداد اما از آن پس با دیدن پیانو در مدرسه به آن علاقه مند شد و موضوع را با پدر در میان گذاشت ولی با مخالفت شدید او مواجه شد.

مجید برای جلب رضایتش دست به اعتصاب غذا زد و بیمار شد و بدین وسیله توانست موافقت پدر را جلب کند اما پس از اینکه متوجه شد که به لحاظ جسمی برای نواختن این ساز هنوز کوچک است به ویولن روی آورد.

مجید به رغم شماتت پدر و نصایح دیگران نواختن این ساز را نزد حسین خان اسماعیل زاده آغاز کرد و پس از مدتی به نزد رضا محجوبی که از بهترین شاگردان اسماعیل زاده و از مشهورترین نوازندگان ویولن بود رفت. پیشرفت وفادار به حدی بود که به عنوان خلیفه کلاس رضا محجوبی منصوب شد.

کلاس محجوبی در سال 1304 به دلیل مشکلات روحی و روانی وی تعطیل شد. وفادار نیز به ناچار به کلاس علی اکبر شهنازی رفت تا ردیف میرزا حسینقلی خان را از وی بیاموزد، بدین صورت که شهنازی گوشه ها را با تار می نواخت و وی با ویولن همان گوشه را به صورت سینه به سینه تکرار می کرد.

وفادار پس از دو سال نت را نزد یکی از شاگردان مدرسۀ آمریکایی ها به نام آلبریک و بعد از آن نزد ابوالحسن صبا که در آن زمان دانش آموز همان مدرسه بود آموخت. وی نخستین برنامه اش را در سال 1306 اجرا کرد. در این هنگام کار ضبط صفحات ایرانی آغاز شده بود و هنرمندانی چون حبیب سماعی، قمرالملوک وزیری، مرتضی نی داوود، علی اکبر شهنازی، موسی معروفی، مرتضی محجوبی، رضاقلی میرزا ظلی و… به ضبط آثار شان پرداختند. کمپانی پلیفون و چندین کمپانی دیگر به خاطر ضبط صفحات متعدد از صدای قمرالملوک وزیری، تجهیزات خود را به تهران آوردند و بدین ترتیب دیگر هنرمندان برای پرکردن صفحه مجبور نبودند به کشورهای دیگر سفر کنند.

در همین سال علی اکبر شهنازی سرودی با شعر شمس ملک آرا با ریتم دو چهارم ساخت و این سرود در ارکستری مرکب از شهنازی، ابراهیم منصوری، حسین استوار و صدای مجید وفادار در قالب صفحه منتشر شد اما به دلیل واکنش شدید پدر دیگر به خوانندگی ادامه نداد.

در دهه 1320نوع جدیدی از موسیقی در ایران رواج یافت. روح الله خالقی اقدام به تاسیس انجمن موسیقی ملی کرد و کلاس هایی برای تدریس در آن در نظر گرفت که اغلب نوازندگان مشهور در آن به تدریس این هنر می پرداختند و کنسرت های متعددی برگزار می کردند.

وفادار که زیر نظر خالقی تئوری موسیقی را می آموخت وارد این انجمن شد و در یکی از کنسرت ها سلوی ویولن اجرا کرد. کلنل وزیری از شیوۀ نوازندگی وی خوشش آمد و پس از پایان کنسرت او را تشویق کرد.

پس از تاسیس رادیو در سال 1319وفادار هرازگاهی با آن اداره همکاری می کرد و به همراه مهدی غیاثی نوازنده تمبک، ویولن می نواخت. وی از آن پس با هنرمندانی همچون حسین قوامی (فاخته ای)، مرتضی محجوبی، اسماعیل نواب صفا و همچنین برادرش حمید که اهل موسیقی و نوازنده سنتور بود به همکاری می پرداخت ..

فعالیت وفادار بیشتر نوازندگی و آهنگسازی بود و مدتی نیز رهبری یکی از ارکسترهای رادیو را به عهده داشت.

وی در طول عمر هنری خود آهنگ های بسیاری ساخت که از آن جمله می توان به ‘شب جدایی’، ‘گل اومد بهار اومد’، ‘یار نازنین’، ‘عشق تو’، ‘گلنار’، ‘منتظرت بودم’، ‘صبا به یار عزیز’، ‘گل سفید’، ‘ساقی امشب ما را دیوانه کردی’، ‘آمدم آمدم’، ‘مراببوس’، ‘جام طلا’، ‘عاشقم من’، ‘به سوی تو’، ‘شب جدایی’، ‘زهره’، ‘شبهای تهران’، ‘شمع شبانه’ و…. اشاره کرد.

استاد مجید وفادار در اسفند ماه 1357 خورشیدی در 66سالگی در گذشت و در بهشت زهرای تهران آرام گرفت.